Nic, tak samo jak sama milosc do muzyki depeche mode Tylko, ze ja tu o puszczaniu muzy nie pisalem

Ok, szukałem ortodoksyjności w Tobie. Bo w mniemaniu Twojego kumpla - tego nie masz. Nie masz fryzury, uniformu, dziar, plakatów przy sobie podczas imprez. Czy to umniejsza Twoje zaangażowanie? Pewnie nie. Ale podążając za tym wątkiem, jako ortodoks - jesteś nikim. A ja twierdzę, że można być ortodoksem mając DM w sercu. Tylko tyle i aż tyle.

Nie mam potrzeby byc ortodoksem, juz bylem i dziekuje. Obecnie czuje sie z tym lepiej i zdrowiej. Co wiecej ortodoksem sie w zaden sposob nie czuje. Jestem zwyklym fanem i to mi wystarczy. A to, ze dM mam w sercu w zaden sposob nie stawia mnie w gorszej pozycji wobec depeches, ortodoksow czy kogokolwiek. Bedac fanem oczywiscie. Nieco sie spieram, bo nie rozumiem i nigdy nie rozumialem tej tendencji do nazywania sie depeszami, ortodoksami, itp. nie spelniajac okreslonych warunkow, dzieki ktorym jestesmy kims takim. I nic wiecej. Nie odbieraj tego personalnie, chodzi mi o pewien model zachowan, ktorego byc moze nie zdajac sobie sprawy stales sie czescia powodujac tamten wpis

I o to mi chodzi. Ja dzisiaj też nie czuję się ortodoksem, choć moja znajomość tematu znacznie przewyższa standardy tego forum (Kto mnie zna, ten wie). Dzisiaj nie ma już klimatu do obnoszenia się "depeszowością", bo mało kto zrozumiałby to. Na depotekach to co innego, tam człowiek czuje się jak wśród swoich.

Gdzie Wy ortodoksi do k...y nędzy jesteście, gdy w głównych aktualnie tematach jadą po DM jak po łysej kobyle???
Na Forum dominować zaczyna nastrój kolejnej klęski spowodowanej nową płytą Depeche Mode - a ortodoksi zajmują się sami sobą.
Do boju DM!!!, do boju!!!!

Panowie nie dajcie sie wkrecac w durną dyskusje. Temat jest niepowazny i tylko (co widze) wpedza niektórych w kompleksy.

Napisz kogo wpędza? Będzie prościej, a nie zagadkowa jedynka. Poważnie - Twoje zdrowie "Toast Hawaii".

oDMienioNY - ONI raczej czekają na finalny produkt marki Depeche Mode – a to co Opisujesz to pole eksperckie, którego powodem jest w lekuchnym stopniu owe zamieszanie ze zrozumieniem tego co się dzieje w tym temacie.



To co ja zawile wplatałem między wiersze dla bardziej kumatych Ty w sposób najprostszy wyartykułowałeś za pomocą kilku kliknięc. Jednak zrobiłeś rzecz niepojęta na tym forum dla większości – dokonałeś swego rodzaju krytycznej oceny swojej postawy i za to SZACUN. Choć jako zwyczajny fan jedynie mógłbym Ci drzwi otwierać i puszczać przodem – znając swoje miejsce w szeregu (oczywiście ze względu na wiedzę i doświadczenie). Ja też tej tendencji nie rozumiem, a chciałem jedynie nakreślić, że swojskie podwórka to nie global – który determinuje całość.




Jednak przyznaj, że są inaczej myślący i o Nich tu piszemy. Wbicie na imprezę to jedno, ale to o czym Piszesz – nie ma klimatu – to dopiero Coś. Kreować ów klimat tam gdzie inni już nie widzą sensu. Jeszcze jedno, bo za ch. Tego nie trybię i może mi pomożesz to wytłumaczy / zrozumieć:



Wzrokowo widząc człowieka wiadomym jest i oczywistym wygląd – fryz, uniform. Dziary można dostrzec dopiero hmmm.... latem, na plaży lub w saunie. Jednak to czy ktoś ma przy sobie plakaty... podczas imprez stanowi dla mnie rzecz niepojętą? Rozumiem kolekcję płyt, gadżetów, bootlegów audio/video, tworzeniu różnych projektów międzynarodowych i krajowych, uczestnictwo w baletach tematycznych, gonienie po świecie za Chłopakami z dM, wiele innych mniejszych i tych bardziej pokrętnych tematów – jednak te plakaty ciągle stanowią jakiś balast lub są zwyczajnym przytykiem.
Z tego co Ja wiem kolekcionerzy mają je w specjalnych teczuniach jak w archiwum i nie latają z nimi po ulicach. Za naście lat trzeba będzie zapewne na wzór krakowski utrzymywac je w specjalnej temp. by się nie rozleciały po wyjęciu.

Spoko @Arstide Te plakaty są tutaj takim trochę symbolem. Dla niektórych rzeczą nieodzowną w byciu fanem, czy ortodoksem, dla innych czymś z przeszłości, co nie jest żadnym wyznacznikiem. Ja je zbierałem do mniej więcej piętnastego roku życia, później zwyczajnie z tego wyrosłem. A jak pisałem, muzykę mam w sercu cały czas i będę miał zawsze.

Alleluja

Poznasz ortodoksa prawdziwego po czynach jego

Krzychal

Zgadza się, ale ociupinkę pod siebie naklikane

Bo trochę śmieję się z tego topiku. Po prostu taki temat miałby 101 stron w ciągu 2 dni ale na przełomie 80/90 lat. Teraz to już mrugamy do siebie porozumiewawczo i piszemy z dystansem.

Jednak postawą sami (My szyscy) tworzymy to jakie mamy czasy obecnie i zasady w nich obowiązujące.
Widzisz jaki młyn w temacie Delty? Jednak Ewangelizujesz tych bez wiary lub Dokonujesz delikatnej chłosty
Spoko

Ale w ramach ogólnie przyjętych granic, nikogo nie zmuszam do słuchania.

No.... z całym szacunkiem ale dlaczego miałbyś zmuszać kogokolwiek?
Chodzi o ekumeniczną postawę tylko, a dla schizm prosty znak na dowiedzenia - jako drogowskaz oczywiście Apostole Krzysztofie.
Amen.

emota

Świetny artykuł dla wszystkich chcących wiedzieć jak to było :

Fryzura "na lotnisko" (ewentualnie a la Martin Gore – opcja dla kędzierzawych), martensy lub buty z blaszką, dyskretna biżuteria z motywem krzyżyka, czarna ramoneska i białe spodnie – taki uniform przed laty widywano często na ulicach mniejszych i większych polskich miejscowości. Podobnie tajemnicze napisy "DM" na murach, w okresie największej popularności, czyli na początku lat 90. dodatkowo z różą pośrodku (szczawiki takie jak ja uważały, że to znaczy "dla mamy"). Czasem widuje się je jeszcze, choć zblakłe, tu i ówdzie. Depeszowców, jak szacował w 1991 roku łódzki "Express Ilustrowany", miało być w Polsce około miliona. http://www.t-mobile-music.pl/opinie/depesza-z-polski,11989.html

Ach te gesty rzucania lassem...
T-mobile

Dzięki Astride. Najbardziej zaintrygował mnie jednak los tych, co poszli na poczte i nie wrócili
Ale na poważnie...

Moim zdaniem w ortodoksyjności jest jakieś niebezpieczeństwo. Ponieważ wychodzę z założenia, że subkultury są dla dzieciaków. Kiedy ma się naście lat i świadomość, że nikt Cie nie rozumie, nie kocha i nie chce, to ucieka się do subkultury. Poznaje się ludzi z którymi łączy muzyka, ideały, pasja, styl ubierania, imprezy i co najważniejsze wspólne przeżywanie muzyki. Tak jak napisałeś, jedni w tym zostają, inni idą dalej. Mnie wydaje się, że naturalnym jest, że się dorasta i inne rzeczy stają się ważniejsze, a "zbieranie plakatów" schodzi na dalszy plan.

Ale miejsce na Ziemi jest dla nas wszystkich, dla tych co lubią Prade i dla tych co noszą białe spodnie.

la dolce vita...