Właśnie jestem po dwóch przesłuchaniach płyty Eternally Yours. Kupiłem ten album bez przekonania (mam już kilka składaków alphaville, a albumy od czasów The The Breathtaking Blue absolutnie mnie nie przekonywały) i trochę nastawiałem się na wyrzucenie kasy. Jestem bardzo miło pozytywnie "rozczarowany".
Płyta z orkiestrą brzmi świetnie, nowe aranżacje są zdecydowanie dopracowane (nie są to nagrania z dodanymi kawałkami orkiestrowymi jak to niestety często się zdarza), tak jak głos M.Golda, który na ostatnich koncertach wyglądał słabo (tak jak i same występy). Prawdziwą perełką jest nowa wersja A Victory of Love, która moim zdaniem nawet zasługuje na singiel z potencjałem. Są też dwa niezłe nagrania do tej pory mi nieznane (mimo, że staram się śledzić na bieżąco ich dokonania) stanowiące efekt współpracy z Rainerem Blossem (mocno kojarzą go z Klausem Schulze) Dream Machine i Elegy (nie sprawdzałem dokładnie i tu mogę się mylić ale wydaje mi się, że pochodzą one z 8 płytowego składaka Dreamscapes bądź wersji limitowanej Visions of Dreamscapes - bo nie kojarzę tych utworów z wcześniejszych płyt studyjnych - jeżeli się mylę to może ktoś mnie poprawi). Podsumowując, tym, którzy pamiętają i lubią klimaty płyty Forever Young mogę tę płytę polecić, bo ostatnio w zalewie składaków, wersji deluxe etc. stanowiących co najwyżej próbę zarobienia na emocjach, zdecydowanie ta płyta się ona wyróżnia, zawierając element nowości (nie traktujcie tego jako reklamy, raczej to mój szacunek dla tego projektu)

Aranżacje fajnie. Deutsches Filmorchester Babelsberg to klasa sama w sobie. Jestem też ciekaw nadchodzącej kolaboracji z T.O.Y.

Alphaville, to jeden z ważniejszych zespołów inspirujących mnie podczas poznawania muzyki w dzieciństwie.
Jedna moja smutna krytyka: Bardzo wyrazisty komercyjny debiut pierwszego albumu Forever Young, którego nie przebili i tylko stamtąd znane są przeboje.
Ale ja, stroniąc od mainstreemu, najbardziej polubiłem album The Breathtaking Blue. Dzięki temu i innym doświadczeniom muzycznym, byłem przygotowany, aby przyjąć min. SOFAD DM bez bólu.
Kolejna płyta Prostitute jest dla mnie również bardzo cenna, choć dość zróżnicowana klimatycznie.
I na tym zakończyłem swoją przygodę z AV, gdyż kolejne wydawnictwa przywoływały niestety tematykę dance-floor.

Dodam, że w zeszłym roku, ukazały się zremasterowane wersje płyt Prostitute (2cd) oraz Salvation (3 cd). Na dodanych płytach wersje singlowe oraz dema i remixy. Płyty oryginalne do tej pory były bardzo słabo dostępne. Ładne wydania do kupienia w rozsądnych cenach. Kupione w pakiecie wraz z The Breathing Blue (pamietam, że Tomek Beksiński odmówił odtworzenia tej płyty w romantykach) też w wersji deluxe (2cd i ciekawostka DVD z filmem "Songlines). Prostitue i Salvation czekają na swój czas, bo na razie "nie mam odwagi" ich odsłuchać (nie znam tych płyt).

Pomogę Cię krótko wprowadzić do płyt Prostitue i Salvation. Co prawda, są to moje subiektywne odczucia, ale być może to będzie impuls dla Ciebie do poznania tego materiału
Te 2 płyty są jak ogień i woda - kompletnie na różnych biegunach.

Prostitue: Bardzo zróżnicowana. Duża dawka melancholii, nuta psychodeliczno-mroczna, wpływy reagge, szant, poezji śpiewanej i kilka szybkich numerów, po disco włącznie. Jeden wielki eksperyment, technicznie wysoki poziom.

Salvation: Panowie poluzowali linę i poszli z nurtem w nowoczesne trendy. Większość utworów to typowa najtisowa rąbanka, jest melodyjnie, kolorowo i cukierkowo.