Projekt znany pod nazwą „Queen + Adam Lambert” robi ogromną karierę, a z krytyką wobec niego nie zgadza się Brian May.

Są tacy, którzy sugerują, że zespół Queen skończył się wraz ze śmiercią Freddiego Mercury’ego, a to z czym mamy obecnie do czynienia to tribute band. Nie jest to zapewne stwierdzenie do końca sprawiedliwe, ponieważ grupę tworzy dwóch współzałożycieli zespołu, ale na pewno funkcjonujący obecnie Queen budzi spore kontrowersje…

Postanowili na nie odpowiedzieć Brian May i Roger Taylor w wywiadzie dla The Sunday Telegraph.

Pierwszy powiedział:

Nie jesteśmy tribute bandem, nie ma mowy. Freddie i Adam mają podobny stosunek do życia, poczucie humoru i sposób bycia. Queen bywa poważny, ale przecież to właśnie humor pozwala nam zachować zdrowie umysłowe.

Taylor natomiast zasugerował, że jego zdaniem „Freddie zaakceptowałby Adama jako wokalistę” i na pewno „by go polubił”.

Trzeba przyznać, że muzycy z Queen coraz częściej muszą tłumaczyć się ze swojej decyzji dotyczącej dołączenia Adama Lamberta do składu. Warto jednak przy tym wspomnieć, że niezależnie od ich argumentów, pewna grupa fanów nie będzie w stanie zaakceptować tego wyboru.

Inna grupa natomiast chętnie przychodzi na koncerty organizowane pod szyldem „Queen + Adam Lambert”. Bez wątpienia tłum przywita muzyków w Polsce – ich koncert już w lutym.

biorąc pod uwagę skłonności obu panów oraz rozjuzdany tryb życia to myśle, że Fred, by go polubił oj polubił... ale napewno nie jako wokalistę zespołu Queen.

Fish dzięki uprzejmości i starej znajomości z Spikiem zawitał na koncert Q+AL w Kolonii. Spotkał się przed koncertem ze Spikiem, niestety nie widział Rogera i Briana, którzy siedzieli we własnych garderobach, a po koncercie od razu wylatywali do kolejnego miasta.

Fish widział Queen, Queen+Paul Rodgers i tym razem zobaczył trzecie wcielenie. zachwycony był spektakularną produkcją sceniczną, strój Adama ocenił jako wczesny George Michael. Setlistę ocenił na dobrze skrojoną z hitów dla każdego młodszego czy starszego fana. Niestety Fish nie został porwany przez Adama, ma świetny według niego wokal, wysokie dźwięki dobrze wykonuje, ale czegoś mu brakuje. Kiedy Paul był z Brianem i Rogerem był na ich poziomie. Fish nie tęsknił za Adamem kiedy na scenie pozostali Brian i Roger. Określił, że oglądając Adama czuł się jak na przedstawieniu musicalu z aktorem a w tle gra słynny rockowy zespół. Ocenił, że całość nie była zła, ale go nie przekonała, nie jego para kaloszy.

Królowa jest tylko jedna!”, „profanacja”, „kalanie legendy” – grzmią ortodoksyjni fani Freddiego Mercury’ego. „Moim celem jest uczczenie wspaniałej muzyki Queen” – odpowiada im Adam Lambert, który obecnie towarzyszy muzykom Queen na scenie.

Przed zbliżającym się koncertem Queen + Adam Lambert w Krakowie (21 lutego w Arenie) postanowiliśmy przybliżyć sylwetkę amerykańskiego wokalisty i zastanawiamy się, czemu wśród fanów budzi on tak ogromne emocje.

24 listopada 1991 roku zmarł Freddie Mercury, pozostawiając miliony osób na całym świecie w żałobie.”Gdy Freddie zmarł, nie bardzo wiedzieliśmy, co mamy robić. Pomyśleliśmy, że powinniśmy dać sobie spokój. Zakończyć działalność Queen” – po latach mówił perkusista Roger Taylor.

Gitarzysta Brian May przez dobre kilka miesięcy nie potrafił się otrząsnąć po śmierci przyjaciela (pisano o depresji i myślach samobójczych). Wiosną 1992 roku May, Taylor, basista John Deacon i menedżer Queen Jim Beach założyli The Mercury Phoenix Trust i postanowili zorganizować specjalny koncert ku czci swojego wokalisty, a celem miało być zebranie funduszy na pomoc chorym AIDS.

Koncert z 20 kwietnia 1992 roku na stadionie Wembley w Londynie przeszedł do historii. Trwający ponad cztery godziny „Concert for Life” z udziałem takich gwiazd, jak m.in. Elton John, Liza Minelli (ulubiona wokalistka Freddiego), Robert Plant (Led Zeppelin), Roger Daltrey (The Who), George Michael, Metallica, David Bowie, Annie Lennox, Guns N’Roses, Tony Iommi (Black Sabbath), Extreme, Def Leppard, Seal, Paul Young, Zucchero, a także U2 za pośrednictwem satelity obejrzało 72 tysięcy ludzi na stadionie oraz ok. miliarda osób na całym świecie.

Po tym koncercie – nie licząc dwóch okazjonalnych występów w 1993 i 1997 r. – John Deacon wycofał się z muzycznego show-biznesu, coraz bardziej dystansując się od żyjących kolegów z Queen. „Freddiego się nie da zastąpić – a na pewno nie nim” – tak skomentował nagranie nowej wersji „We Are The Champions” z Robbiem Williamsem na potrzeby ścieżki dźwiękowej do filmu „Obłędny rycerz” (2001).

„Kiedy do Briana Maya i Rogera Taylora w końcu dotrze, że Queen po śmierci Farrokha Bulsary [prawdziwe imię i nazwisko Freddiego] nie ma racji bytu. Oni powinni byli w 1996 roku, po okresie promocyjnym albumu ‚Made in Heaven’, oficjalnie ogłosić że grupa Queen kończy działalność i nigdy więcej już nie zagrać pod tym szyldem” – to jeden z wielu komentarzy z burzliwych dyskusji pod naszymi tekstami o Freddiem i Queen.

Robbie Williams nie był jedynym wokalistą, który nagrywał i występował z Queen. Szczególnie dobrze komentowana była współpraca z Eltonem Johnem i George’em Michaelem, jednak były to incydenty.
Pod koniec 2004 roku ogłoszono, że Queen powraca ze znanym z m.in. Free (przebój „All Right Now”) i Bad Company Paulem Rodgersem w roli wokalisty. Zespół występował jako Queen + Paul Rodgers, a obie strony podkreślały, że Rodgers nie zastępuje Freddiego. Współpraca zaowocowała nawet płytą „The Cosmos Rocks” (2008), która została jednak zmiażdżona przez krytykę (m.in. 2/5 od „Rolling Stone” i ”The Guardian”, 2/10 od „Uncut”). Obdarzony mocnym głosem, doskonale sprawdzającym się w hard rocku i bluesie, nie do końca pasował do muzyki Queen. Choć rozstanie z wokalistą (maj 2009 r.) odbyło się w pokojowej atmosferze, to wydaje się, że wszyscy odetchnęli z ulgą.

Kilka dni później rozpoczął się nowy rozdział w historii zespołu – 20 maja 2009 roku podczas finału amerykańskiego „Idola” May i Taylor wystąpili z dwójką finalistów ósmej edycji tego programu: Krisem Allenem i Adamem Lambertem (na castingu śpiewał słynny przebój Queen „Bohemian Rhapsody”). Głosami widzów Allen został wybrany zwycięzcą (całkiem poważnie chodziły głosy, że Adamowi w wygranej mogło przeszkodzić ujawnienie jego homoseksualnej orientacji), ale to Lambert zrobił zdecydowanie większą karierę.

Jego debiutancki album „For Your Entertainment” (2009) w samych Stanach sprzedał się w nakładzie ponad 830 tys. egzemplarzy, dobrze ponad dwukrotnie lepiej niż płyta „Kris Allen”. Piosenki dla Lamberta na jego pierwsze wydawnictwo napisali m.in. Lady Gaga, Pink, Matt Bellamy (Muse), Linda Perry, Ryan Tedder (OneRepublic), Justin Hawkins (The Darkness) i Rivers Cuomo (Weezer).

„Jeden z najlepszych popowych debiutów w ostatniej historii” – docenił „The Huffington Post”. „On jest jak połączenie Marca Bolana [z T.Rex] z Davidem Bowie i dodatkiem Freddiego Mercury’ego oraz seksapilem Prince’a” – nie miał wątpliwości Simon Fuller, twórca telewizyjnego formatu „Pop Idol” i późniejszy menedżer Adama Lamberta.

Od czasu pierwszego spotkania w ”Idolu” muzycy Queen najwyraźniej nie spuszczali oka z młodego wokalisty, często doceniając jego solowe dokonania. W listopadzie 2011 roku Lambert z Queen dał świetnie przyjęty występ podczas gali MTV EMA w Belfaście („The Show Must Go On”, „We Will Rock You” i ”We Are The Champions”). To wówczas zaczęły pojawiać się pierwsze pogłoski, że współpraca z Amerykaninem może nabrać poważniejszego charakteru.

- Adam Lambert w naszym życiu tak naprawdę pojawił się prawie przez przypadek i wydaje mi się, że w życiu często tak bywa. My nie szukaliśmy wokalisty. Tak się zdarzyło, że się spotkaliśmy podczas „American Idol”, którego Adam był finalistą. Wówczas przyjrzeliśmy się sobie i pomyśleliśmy, że to mogłoby być interesujące. Ale potem z tym nic nie zrobiliśmy przez długi czas. Tak się złożyło, że Adam był dostępny, gdy występowaliśmy na gali MTV EMA w Belfaście. Wtedy stwierdziliśmy, że zobaczymy, co z tego wyjdzie. Wyszło to całkiem nieźle i myślę, że wtedy w naszych głowach pojawiła się myśl, żeby spróbować zrobić coś więcej – mówił Interii Brian May w połowie 2012 r., gdy już było wiadome, że dojdzie do występów Queen + Adam Lambert.

Jeden z pierwszych występów pod tym szyldem odbył się w lipcu 2012 r. na Stadionie Miejskim we Wrocławiu – był to zarazem pierwszy koncert Queen w Polsce. Jeszcze przed rozpoczęciem trasy Lambert wydał swój drugi album „Trespassing”, który zadebiutował na 1. miejscu amerykańskiej listy przebojów.

„Za każdym razem, kiedy pracowaliśmy z Adamem, okazywał się on niesamowitym frontmanem” – komplementował wielokrotnie Amerykanina Brian May. „Jest niesamowitym wokalistą i ma prawdziwy talent. Uważam, że pasuje on do naszego rodzaju pewnej teatralności” – dodawał Roger Taylor.

Wokalny talent (trzy oktawy) Adama Lamberta doceniali także inni wykonawcy i specjaliści od emisji głosu. Sam wśród swoich inspiracji wymieniał m.in. Madonnę i Michaela Jacksona („królowa i król”), Davida Bowiego, Roberta Planta (Led Zeppelin) i właśnie Freddiego Mercury’ego.

„Kocham go tak samo jak wy. Moim celem jest uczczenie wspaniałej muzyki Queen, chcę sprawić, abyście przypomnieli sobie, dlaczego ona jest u was na pierwszym miejscu” – wielokrotnie mówił Adam Lambert, kierując swe słowa szczególnie do tych najbardziej ortodoksyjnych fanów Queen.

- Reprezentuje nowe pokolenie, które potrafi przekraczać takie podziały. Jest bardzo żywiołowym artystą, obdarzonym nadzwyczajnymi zdolnościami. Może więc robić wszystko, co tylko chce. Wiem, że dorastał słuchając naszej muzyki, więc tak naprawdę, śpiewając nasze piosenki, nie musi za bardzo odchodzić od tego, co jest dla niego normalne – podkreślał Brian May w rozmowie z Interią.

Jednak nie wszyscy podzielają entuzjazm członka Queen.

- Jak dla mnie Adam Lambert jeszcze słabiej niż poprzednik, Paul Rodgers, wkomponował się w stary kolektyw. I nie chodzi tu nawet o porównywanie go do nieporównywalnego Freddiego, bo to dwa kompletnie odległe światy. Nie chodzi też o to, że starsi panowie z Queen powinni dzisiaj występować pod zupełnie inną nazwą, bo nowymi konfiguracjami zniechęcają tylko do siebie starych fanów (w takich chwilach jeszcze bardziej doceniam kolegów z Audioslave). Chodzi natomiast o tą jego nijakość, którą Adam razi na tle monumentalnych przecież melodii oraz przesadną teatralność jego wykonów. Być może z punktu widzenia Briana Maya i reszty był on ich najlepszym wyborem, ale poza chęcią ciągłego grania starego repertuaru i koncertowego zarobku, trudno mi racjonalnie wytłumaczyć obecność Lamberta przy ich boku – mówi nam muzyczny dziennikarz Tomek Doksa, współpracownik Interii.

Po sześciu europejskich koncertach w połowie 2012 r. Lambert zajął się swoimi solowymi projektami, a May z Taylorem przeszukiwali swoje archiwa na potrzeby nowego wydawnictwa Queen. Ostatecznie pod koniec 2014 r. ukazała się składanka „Queen Forever” z raptem trzema nieznanymi wcześniej utworami (duet Freddiego z Michaelem Jacksonem w ”There Must Be More to Life Than This”, „Let Me In Your Heart Again” – odrzut z sesji „The Works” i nowa wersja solowej piosenki Mercury’ego „Love Kills”).

W czerwcu 2014 r. Lambert znów połączył siły z muzykami Queen, rozpoczynając trasę obejmującą Amerykę Północną, Koreę Południową, Japonię, Australię i Nową Zelandię. Występy okazały się wielkim sukcesem, przynosząc dochód rzędu 37 mln dolarów. Nic więc dziwnego, że wkrótce ogłoszono, że trasa od połowy stycznia tego roku obejmie także Europę.

„Nikt nigdy nie będzie w stanie zastąpić Mercury’ego, to już wiemy. Ale nikt inny poza Lambertem nie wpasowałby się lepiej w jego rolę, dając takie spektakularne show jak on. Tylko May i Taylor musieli poświęcić dwie dekady, by go znaleźć” – pisał brytyjski „The Telegraph” po otwierającym tournee koncercie w Newcastle.

Oddajmy jeszcze raz głos naszym użytkownikom.

„Dzięki Lambertowi świetne utwory żyją nadal. I o to chodzi. A Freddie – niezastąpiony, co nie znaczy by wraz z nim umarło QUEEN i cudowne koncerty! Lambertowi szacun, że ma odwagę mierzyć się z legendą a fani mogą posłuchać supermuzyki na koncertach” – to jeden z komentarzy (pisownia oryginalna).

Na pewno kupię. Gdyby ktoś do tego czasu jednak chciał przeczytać jakąkolwiek pozycję związaną z Queen polecam gorąco "Nieznaną Historię" Petera Hince'a. Masa przeróżnych niekiedy zaskakujących i dość zabawnych ciekawostek, a wszystko świetnie się czyta wręcz połyka!

ILUSTROWANA MUZYKĄ HISTORIA ROCKA: Queen live in Budapest – Hungarian Rhapsody

13 marca zapraszamy do Centrum Kultury i Turystyki w Wieliczce na kolejne spotkanie z red. Jerzym Skarżyńskim z Radia Kraków. Obejrzymy zapis koncertu legendarnego zespołu QUEEN, który odbył się w 1986 roku w Budapeszcie w ramach ostatniego tournée z frontmenem formacji – Freddiem Mercurym. 13 marca (piątek), godz. 18.00, wstęp wolny ! POLECAMY!

Dość luźna relacja z koncertu w Krakowie, komu się nie podoba niech nie czyta Każdy ma inny gust, słuch… to tylko wyłącznie moja opinia i wspomnienia.pisane dość chaotycznie

Rozumiem ludzi będących pierwszy raz na koncercie z udziałem Bri czy Rogera… dla mnie wówczas też byłoby mega przeżycie, jak do dziś wspominany wyjątkowo koncert w Stodole mimo licznych problemów technicznych nie należał do najlepszych.

Nie jestem entuzjastką tej współpracy od początku, a nawet od występu w Idolu w kontekście C-lebrity uważam do dziś za lekka obłudę (plus wywiady z okolic 2008). Ale fakt faktem Polska i niby ostania trasa… no i fanklub.

Oglądając koncert Sylwestrowy i słuchając wiedziałam, że będzie ciężko.

Adam na jego obronę lepszy poziom wokalu niż w 2012, zapewne brał lekcje u Zapendowskiej. Ale wszystkich wad się nie pozbył pozostało wkurzające momentami wibrato, forsowny falset, melorecytacje (momentami prawie mówił a nie śpiewał) i barwa wokalu, która mi osobiście nie pasuje. Tak jak nie pasuje głos Bono czy Rojka.

Show jeszcze większe niż w poprzednich latach, poszli na całość. Telebimy, których brakło w 2005, pojawiły się w 2008 i zagościły w 2012. Wybieg jeszcze dłuższy, po bokach dwa balkoniki jak dla Juli i Romea. Plus wielka ruchoma litera Q i podest dla perkusji, który jeździł w górę, skoro mogli to zrobić to zrobili. W 2005 był patent z wielkimi reflektorami z tyłu sceny, w 2008 kula i dach pałacu i animacje, w 2012 r. nawiązanie do Live Killers. Była tradycyjna kurtyna, konfetti, kula, doszły lasery i dym. Nie ma już stołeczka Fredka, nadal nie ma pełnej synchronizacji Fredka z muzyką.

Pierwsze trzy kawałki nie słyszałam Lamberta, bo tak ustawili dźwięk?! Może pod nagrania tv. Ale wtedy ładnie brzmiała gitara Briana. Potem pogłośnili i był wyraźny Adam, dość ciche chórki, dość cicha perkusja, nie słyszalny Spike.

Na plus solówka Neila z motywem z Dont try sucide, BL (umarłam jako Hot Zbok), Staying Power. Solo na perkusji niby z synem, ale jak Roger się rozkręcił i lekko weszło w Let there be drums rozkołysało Arenę. Guitar solo i te niskie dźwięki i sprzężenia (ból po uszach) i jakby ciutek zmienił, Last horizon rozbudziło publikę, ale bez opcji wjazdu na dach i samej kuli jakoś straciło to smaczek. W sumie chyba krótsze niż kiedyś nie zaczęło nudzić, albo to takie wrażenie.

Odgrywanie ’39 (Brian opowiada o podróży w czasie i kosmonautach) na ten moment uważam za największy jarmark, mogliby wymienić na coś new. I pomijam, że środkowy falset (kiedyś wykonywany przez Rogera) zagrał Spike na klawiszach. Chyba jednak Magic będę pamiętać bo śpiewał Roger i rozczarowanie, że zasiadł za perkusja i nie było Our lives i na ekranie Johna Under Pressure z wokalem Roger ok, ale wolę jak śpiewał partie jak na trasie Magic. Interesujące intra w piosenkach kiedy chwila wahania a może nas czymś zaskoczą. Dragon Attack które było hołdem dla grodu Kraka i Smoka wawelskiego, tylko nie było dośpiewywań i ciutek utwór stracił, ale basowka dała radę. Jakimś cudem Roger nie umarł przy I want it all!! Adam zaspał i nie wszedł w Tie Your mother (był za kulisami) i po raz drugi pechowo wypada w Pl w 2012 nie działał mikrofon Briana. Old songi z lat 70 miło posłuchać, ale zagrane są wolniej niż kiedyś nie oszukujmy się. Wycięcie wstępu Fredka z Bo Rhap uważam za profanację… coraz mniej go. Jak było on część balladową a rockową drugi wokal było rozwiązaniem optymalnym. Wykonywanie I want it all głosem Lamberta uważam za kiepski pomysł, nie ma tego powera i jest jak zwykle parówki a nie Berlinki. Save me brzmiało jak mydło i znudziło mnie kompletnie, Who want to live nadal jest mocnym punktem programu. Otwieracz w postaci OV jest udanym posunięciem, które już było testowane w 2008. Radio gaga bez Rogera na wokalu to smuteczek, tak samo jak brak I’m in love. Wokal solo Lamberta traktować należy wedle uznania, ale chyba co koncert to samo i tak samo kilka wymian słownych miedzy Brianem/publiką. Fakt Adam rozbawiał publikę pojedynkami stron na śpiew. Wejście do WWRY Rogera dość ciekawe, jeszcze da się jakoś ten utwór urozmaicić. Nie pojmuje kanapy w Killer Queen, to ma być śmieszne!? Teatralność na poziomie Broadwayu na rockowym show mi nie pasuje i mimika Adama i jego gesty typu ruchy frykcyjne przy Fat bottomed i innych utworze były już przesadą. Fredek ze stojakiem jakoś gustowniej to symulował….

Korona na finał, że niby nowy książę w zespole czy następca?! Może niby nic, ale jednak wkurzające mnie. Strój ala George Michel, koturny Lady Gagi , czarne paznokcie Fredka z lat70. Może ma kontakt ze swoimi młodymi fankami, może piszczą za nim, może sympatyczny człowiek z niego (przywitałam się z nim gdy miałam okazję) ale to kompetentnie nie moja bajka i nie mój kicz który kochałam w Q. Tak jak nie lubię pewnych strojów Fredka z lat 80. W sumie za dużo w tym show teatralności wyreżyserowanej a nie spontanu i frywolności. Na gromadzenie strojów, efektów, laserów, obrazów odciąga fana od muzyki i nie pozwala się na niej skupić. Nigdy nie przeszkadzały mi gołe sceny jeśli muzyka się broniła. Dobra ciutek światła i ekran jest minimum ale bez przesady przyszłam na muzykę a nie do cyrku. Nie kumam tych muzycznych show pokroju Katy Perry czy Madonny, więc w tym czasami blasku niż dźwięku…. Panowie nie tędy droga, mistrzyń show i tak nie przegonicie… dron nad fanami? Skoro Katy ma gondolę z balonami.

Gonienie za modą z selfie przez Briana, miła pamiątka to fakt, ale lekko dziwne.

Ale w Krakowie Love of my life dzięki fanom było cudowne, światełka i autentyczne wzruszenie Bri. To rekompensowało wszystkie minusy tego show.

I Roger nie ma już takiego powera, nie oszukujmy się przez 3 lata od Wrocka już się sporo posunął mimo jego zapału i chęci.

Szkoda, że zespól nie zrobił tego co w 2008 i nie daje mp3 z koncertów choćby wybranych. Miła pamiątka z tamtych koncertów.

Show oceniam na 5+ ,muzykę na 4- ,wokal wokalisty 3+ (te moje uprzedzenia, ale ciut wyżej w kwestii poprawności nie fałszuje przecież), chórki 3- (najgorzej od 2005), kondycja Bri 4 (schudł niż w 2005/8), kondycja Rogera 3+ (nie schudł i daleki od formy z 2008), Spike brak noty gdzie on był ledwie w Crazy i Radio, Rufus na plus duet z ojcem, a tak zbędny jakby Roger ogarnął się i nie chlał wieczór przed koncertem i po… Neil sporo smaczków wprowadził solówka i lepiej słyszalny w chórkach momentami. to chyba na tyle w skrócie….

Ludzie czekający na bis po WATC i krzyczący bis czy Don’t stop me now…. nie mogę…

Tyle moich osobistych, podkreślam falką osobistych wspomnień, uwag po koncertowych….