Zgadzam się z Agentem@.Nawet Fletch powiedział,że jest to jeden z najlepszych zestawów piosenek przygotowanych przez Martina.Ciężko się z nim nie zgodzić. Dwa Killery na wejściu,potem czarujący set Marta z wibytnym wg mnie It doesn't matter two,następnie utwór, od którego się u mnie wszystko zaczęło,czyli A question of Time,potem jedna z najpiękniejszych piosenek DM ever-Stripped.Here is the House to kolejna poezja melodyczna,kolejny World full of nothing jest ładnym przerywnikiem z mroczną fajną wstawką,Dressed in Black...dla mnie kolejny Killer.Jeden z najlepiej zaśpiewanych duetów i wokali Dave'a.A na koniec bomba,utwór wybitny,z inteligentnym tekstem i świetnym brzmieniem-New Dress.Płyta genialna.Bez dwóch zdań!

p.s.Aż sobie jej dzisiaj posłucham,bo dawno nie słuchałem

BC- to esencja depeszowego stylu, który w momencie pojawienia sie płyty zacząl sie kształtować, jest kilka utworów szczególnie mi bliskich:
'Black celebration"-muzyka, która buduje napięcie,"A question of lust"-od tego utworu zaczęło się moje słuchanie DM-piosenka dla mnie szczególna, piekna melodia i takież wykonanie MLG,
"Stripped"-ulubiony teledysk, no i utwór, tekst "Here is the house",' wreszcie, dajace do myślenia, intrygujące "New dress"
kolejna dobra płyta, którą darzę wielkim uczuciem, kolejny etap rozwoju twórczego DM

moj ulubiony album DM. od poczatku do konca znakomicie zrobiony, a nieco mroczna atmosfera tylko dodaje mu uroku. nie umiem wybrac jednego ulubionego utworu-no, moze stripped-wszystkie, oprocz it doesn't matter two, uwielbiam

zasadniczo to tylko połowa płyty przemawia do mnie...
bc, fly on the windscreen, question of time, stripped, here is the house
i to w zasadzie tyle...

no. 1 - stripped

Eureka, w końcu je usłyszałem. Takie ziuuuut-bum pod koniec Stripped. Pierwsze pojawia się na 3:33-3:35.

po długiej przerwie, gdy włączałam jedynie poszczególne utwory, znowu słucham w całości.
tym razem zachwycił mnie niezwykłą trafnością i pięknem tekstów.
wg mnie Martin jest tutaj (oprócz oczywiście Violatora i SOFADa) w swojej najwyższej formie

Wiadomo, że całe Black Celebration to wielka klasa...

ale najważniejszy na płycie Stripped conajmniej 10 klas wyżej...

Do tego utworu nie ma startu absolutnie nic co nagrali aż do czasu Never Let Me Down Again...

Mistrzostwo świata.

Here is the house - to jedna z tych piosenek, którą można młucić w odtwarzaczu non stop i za każdym razem zachwycać się w identycznym stopniu

gdy się człowiek wyciszy, świetnie się słucha jako całości (szczególnie sometimes bardzo zyskuje), jeśli miałbym coś wyróżnić - Stripped

Dzisiaj dwudzieste czwarte urodziny BC

Znaczy się za rok będziemy obchodzić jej ćwierćwiecze

Uwielbiam tą płytę, może nawet to moja "najukochańsza" Depeszów.
Fly, Here is the house, Stripped....tej płyty trzeba słuchać w całości, tak świetną ma konstrukcję.
A "Here is the house" jest wspaniały, zwrotka jest genialnie zaspiewana prze Gahana i ten podniosły aranz muzyczny - to jest ekstaza dla słuchu po prostu - to jednośc formy i treści, choc w utworach DM zawsze mnie bardziej interesowała sfera muzyczno-insrumentalna i mozliwości wokalne Gahana niż teksty, które dla mnie jakos były na drugim planie. I z winyla brzmi wybornie pod względem realizatorskim, bo CD lekko spłaszcza przestrzeń.
I to przejście z utworu pierwszego do drugiego..majstersztyk muzyczny...wyważone, esencja brzmienia...bez zbednych dodatków, instrumentów, brudów dzwiekowych, filtrów, i tego wszystkiego w czym lubuja sie obecni realizatorzy DM.
Powiem krótko, nie za mało, nie za duzo. Idealna równowaga.
New Dress taką energię i zaciecie elektroniczne wprowadza swietnie zamykajac płyte ( jesli chodzi o podstawową wersję płyty, dodatki to inna bajka )
Teraz takie realizacje to tylko marzenie ...ehhh....
Okładka BC piękna graficznie, elegancka w formie, tajemnicza i mroczna w nastroju, z elementem pozytywnym - tulipany.
Porównać do kiczowatej okładki SOTU.

del.

Z calym szacunkiem, ale plyta 'Black Celebration' zostala wydana 17.03. 1986, wiec jej urodziny dzis (czyli 31.03) nie sa

Najlepsza plyta dM. Najrowniejsza, brak slabych punktow. Jak dla mnie plyta nr 1 wszechczasow.

Mały.
Mamy ten sam gust.
Zawsze się zastanawiam, którą bym wybrał płytę DM gdybym musiał wybrać jedną najlepszą.
Zawsze to jest myslenie miedzy Black Celabration a inną. Wybrałbym BC.
Ona wywarła na mnie największy wpływ muzyczny i emocjonalny, jesli chodzi o DM.
Ale czy byłaby to dla mnie płyta wszechczasów w muzyce ogólnie to sprawa dyskusyjna.
Bo jest wiele genialnych płyt w gatunkach które słucham ( jazz, rock, elektronika ) więc
wybór płyty nr 1 wszechczasów trudny, nawet niemozliwy

Moze tak, gdybym mial zachowac ta jedna, jedyna to bylaby ta

Tak, "BC" to całe sedno i istota Depeche Mode
Kurcze , ile ja ta płyte kiedyś wymęczyłem, non stop tylko tą jedną słuchałem,
no i moja siostre DM zaraziłem, bo niestety musiała tez czesto tego słuchać jak głosno puszczałem
Zwłaszcza lubiłem na "Fly" podkrecic wzmacniacz bardziej na maxa, ze raz mi osłonke głosników wywaliło z jednej kolumny
Nie wiem jak to możliwe, bo nie powinna wypaść, dzwiek to nie beton Widocznie siła oddziaływania muzyki DM lub siły nadprzyrodzone
No i to przejscie miedzy pierwszym a drugim utworem ostro meczyłem w kółko

Z pewnościa dla mnie BC była płytą , która wywarła na mnie największe wrażenie jesli chodzi o słuchanie muzyki w ogóle ....
Ogromne piętno wycisnęła w mojej świadomości muzycznej

Info wzięłam z oficjalnej strony DM. Sprawdziłam jeszcze raz - 31 marca 1986 to data wydania w USA.
A poza tym wydanie takiej płyty można świętować więcej niż raz w roku

Poki co jestesmy w Europie

Najlepsze jest dla mnie oczywiście 'Stripped'. Ma fajny, prosty tekst. Kojarzy mi się z typowym Depeche Mode - tekst piosenki w stylu punkowej romantycznej elektronicznej ballady - tak to widzę, gdy np oglądam teledysk do 'Stripped'. To jest kawałek forewa. Ma i energię i jakąś nostalgiczną magię.