podzielam zdanie Poldka.

to sztuka zrobić było w 1986 roku zrobić czadową muzykę w calosci elektroniczną

no taaak...
słuchając tej płyty wręcz czuć tą klaustrofobie...
i za to ją lubie , chłopaki przelali to jak i co czuli na tą płyte i wyszedł taki 'Black Celebration' ...

Co to znaczy "czadową"?

zdecydowanie Here Is The House

w tamtych czasach łatwo było zapuścić włosy, wziąść gitare, drzeć ryja do mikrofonu do w kółko tych samych akordów i zdobyć sukces.
DM dokonali czegoś większego i o wiele wazniejszego.

nie tylko w tamtych czasach
dzisiaj jest tak samo

Zgadza się. Najbardziej wymowna była trasa MFTM tour, gdzie w USA dm zrobiło nieprawdopodobną furorę. Tam muzyka elektroniczna była wtedy zupełnym nowum. Ludzie przyzwyczajeni do tysięcy identycznych niemal kapel rockowych dostali porządną dawkę prawdziwej ambitnej europejskiej twórczości elektronicznej. I ją "łyknęli".

dzisiaj wystarczy ,że jesteś czarny i szybko mówisz :]

Nie dla mnie, na szczescie!

masz na mysli amerykanskich madafaka gangsta rapowcow??
jak dla mnie malo to ma z muzyka wspolnego. te ich cale bity to obecnie zlepka kilku dzwiekow uderzajacych co pare sekund w rezultacie wiecej tam ciszy niz dzwieku.
zeby nie byc goloslownym (nie) polecam przesluchac numer d4l laffy taffy - tytul koszmarny nazwa skladu tez.

no cóż, widze, ze łapiecie za słowa i dopieprzacie, ja tego nie robie, to nie moj styl, traktowac innych za idiotow.
czadowa - mocna , niosaca ze soba duży ładunek emocji - tak to odbieram
..

Nie. Chodzi tylko o zachowanie jakiejś miary - też wielbię okrutnie ten album, ale nie udawajmy, że akurat to, że to album stricte elektroniczny to coś supermegawyjątkowego. W połowie lat osiemdziesiątych powstało przecież wiele świetnych płyt zawierających wyłącznie muzykę tworzoną przy pomocy instrumentarium elektronicznego...

Black Celebration- gdzieś wyczytałem że:
- po pierwsze nowatorsko zastosowali petle - to co teraz robią hiphopowcy
- Question of Lust ma triphopowe efekty:)
-po drugie - syntezatory podlączyli do wzmacniaczy gitarowych co dalo piorunujacy efekt...

Ultra jest jak dla mnie zdecydowanie najbardziej mroczną płytą dM. Wszystko tam ma swój ciężar, każde słowo i dźwięk. Trzeba było jakoś zacząć układać się na nowo, po prawie-że-zagładzie, a to nigdy nie jest łatwe..
Wracając do BC, to dźwięki na niej są o wiele bardzie 'jasne' i nie ma tego brudu, o którym wiele osób już na forum wspominało, że brudne dM zaczęło się właśnie mniej więcej od Ultry. BC to wręcz przebojowa płyta - melodie są zadziwiająco 'łatwe", co jednocześnie nie oznacza prostoty. Ta płyta to paradoks. Niby jest miło, ładnie i przebojowo, a jak się wgryźć... Uchhhh.
PTA mi ją pod tym względem najbardziej przypomina.

też się zgadzam co do Ultry.

B.C parę miesięcy temu puściłam moim 2 przyjaciółkom które DM niezbyt lubią. I jest to jadyna płyta która od razu im się spodobała powiedziały mi że w ogóle nie czuć w niej 86 roku i że jest niesamowicie klimatyczna, nie powiem ale bardzo mnie tym mile zaskoczyły
jest w niej niewątpliwie coś mrocznego i ciemnego, ale melodie na tej płycie sprawiają też że jest ona nieco optymistyczna w brzmieniu.

Here is the house... jest w tej piosence cos takiego... dla mnie jest chyba jedna z najpiekniejszych piosenek DM w ogole szkoda ze nie byla singlem..
A ze Black Celebration jest ponadczasowe to jak najbardziej prawda ten album bardzo latwo "wchodzi" i zawiera piosenki rozne nastrojowo wiec na pewno nie-fanowi szybko sie nie znudzi. A fanom nigdy

... a depeszowcom to już w ogóle :]

Na tym właśnie polega Depeche Mode. Każda ich płyta to taki paradoks.

Dokładnie. Ale ten paradoks nie jest taki oczywisty wg. mnie w przypadku szczególnie dwóch płyt - Ultry i Excitera. Tam muzyka idzie za tekstem, tzn. w pełni go ilustruje. Ultra jest depresyjna i muza za tym poszła, na Exciterze w drugą stronę. A na BC to nie jest takie oczywiste. Poprzednio nie do końca chyba ujęłam o co mi chodziło .