@FM-każdy lubi co innego. Ty wolisz jak Gahan wydziera morde i udaje rockmana a inni wolą te proste,wpadające w ucho melodyjki ze S&S.
Ten tekst mnie rozwalił. Rozumiem że tą osobą jesteś ty?

Odniosę się do zacytowanego powyżej zdania - uważam, że jest dokładnie na odwrót.
Ktoś, kto się porusza po wszystkich gatunkach muzyki powinien mieć z założenia na tyle otwarty umysł, żeby w takich właśnie prostych dźwiękach S&S też znaleź coś dla siebie.

S&S nie jest może ambitna. Jest lekka i ta lekkość jest jej atutem. Bardzo przyjemne dla ucha, sympatyczne brzmienie i za to tą płytę właśnie lubię

Pytanie retoryczne Oczywiście że nie!

@Adi, masz coś do mnie? Gdzie napisałem, że wolę Dave'a wydzierającego mordę i udającego rockmana? Jeśli już o tym mowa, to tak, sto razy bardziej wolę okres SOFAD niż debiutu. I tak, między innymi miałem na myśli siebie, jeśli chodzi o osoby poruszające się po wszystkich gatunkach.

@Satelitko, ależ znajduję coś dla siebie w tych jakże prostych dżwiękach Tyle że jest tego śladowa ilość, która nie ma wpływu na ogólny odbiór tej płyty.

No widzisz.

Każdy am swój gust, jeden woli facetów grających na syntezatorach, inny faceta przebranego za kobietę, który sprząta mieszkanie

A sama piosenka też zaczyna się od plumkania, którego tak nie lubisz.

I taka uwaga ogólna - czy rzeczywiście S&S jest AŻ TAK prosty?

Ktoś się zna na tych nutkach, taktach, etc i może to obiektywnie ocenić?

Speak jest bardzo fajny. Prosta, szczera pop płyta. Chłopaki zagrali tak jak wtedy umieli i OK. Słyszę tam dużo fajnej zabawy.



Niedobrze...

(co w ogóle znaczy<prosty>?)
dla mnie S&S to płyta z potencjałem, nawt jeśli przebija sie w niej brak doswiadczenia, pewna nieporadność, co jest typowe dla debiutu, co więcej, cechy te czynią to wydawnictwo bezpretensjonalnym, ciekawym
DM nagrywali płyty coraz lepsze, wiele zespołów z naprawdę dobrych schodzi na coraz gorsze

A ja jestem wręcz przekonany, że przemawia przez Ciebie zwykła niechęć
Również obracam się w wielu gatukach muzycznych. Dla mnie S&S jest naprawdę świetnym wydawnictwem, jakoś tak przkonałem się do tego albumu, kidy zakochałem się w czysto analogowych syntezatrowych brzmeiniach, których korzenie sięgają lat 40, a właśnie muzyka ze S&S jest bardzo podobna to eksperymentalnej twórczości G. Kingsley'a, Bruce Haacka czy Raymonda Scotta.
Posłuchaj: Cindy Electronium z 1959 roku, Raymonda Scotta normalnie jakbym słyszał dźwięki ze S&S. Za to kocham ten album; za nawiązanie do tej prostej elektroniki z lat 50 i 60.

Cenna uwaga; S&S wszakże był nagrywany na fali punka.
Generalnie S&S został nagrany, jak wszyscy wiemy w 1981 roku, jednak technika jego nagrania oraz instrumenty, to jeszcze lata 70-e.

Ja w Obnażonych znalazłem recenzję jednego z dziennikarzy,który muzykę DM z okresu S&S nazwał Electro punk,więc coś w tym jest

Nawet jak na tamte lata, to na tle innych wydawnictw z tego okresu, ten album nic ciekawego nie reprezentuje. Ot, nieśmiałe dobrego poczatki.

@Strange- po pierwsze, klip do IWTBF miał być z założenia parodią. I jak dla mnie, to nie tylko jeden z najlepszych klipów Queen, ale w ogóle. Co do utworu, to nie lubię go aż tak bardzo A to "plumkanie" we wstępie zostało niejako dodane, bo w wersji albumowej go nie ma. I świetnie wprowadza w teledysk. I po drugie- TAK, IMO debiut DM jest prosty. Za prosty jak na mój gust. To moja subiektywna ocena, więc nie musisz się tak przejmować.

@Bloodline- to ty chyba wielu debiutów nie słyszałeś, jeśli uważasz, że jedną z cech takowego jest nieporadność. Że podam tylko przykłady Queen, Led Zeppelin czy King Crimson

@Astiz, mylisz się Po prostu, nie lubię zbytniej prostoty. A taką tu słyszę i to aż za bardzo.

Jeśli ktoś jeszcze chce się "kłócić", to będę dopiero po świętach

@FM - no widzisz - dla mnie to tylko homoś tańczący w damskim ubraniu. A muzyka gorsza niż jakikolwiek kawałek ze Speaka. Zwyczajna rozbieżność gustów i pojęcia estetyki. Nie o żadne przejmowanie się tu chodzi, tylko o zwyczajny gust.


Niech, tak jak napisałem, wypowie się ktoś, kto ma pojęcie o nutkach, taktach, etc i oceni, czy faktyczni Speak to taka prościzna.

Ja w przeciwieństwie do FM-A , lubię tę płytę.Ma swój new-romanticowy klimacik.S&S jest lekki , łatwy i przyjemny , co nie znaczy że prosty.U mnie leci , wymiennie z innymi albumami DM czyli często.Moje ulubione kawalki :
Puppets
Tora!Tora!Tora!
Photographic

@FM-pisząc nieporadność jeśli chodzi o debiut miałam na myśli,że cecha ta zdarza się, gdy ktoś zaczyna, co nie oznacza, ze musi byc czymś nagminnym, zresztą, cecha ta nie ma w tym wypadku znaczenia pejoratywnego
wreszcie-po co się zagłębiać w dogłębne rozważania, lepiej...posłuchać
poza tym lepiej zadebiutować nieporadnie, niż tak właśnie zakonczyć, powiedzmy, karierę

Na tyle na ile ja się na tym znam, to jest bardzo prosty
Ale i tak jest zaczepisty.
FM nie powinien zjeżdżać płytki za prostotę, wczesny Queen to przecież często typowy hardrock, parę prostych riffów i jazda To też skomplikowane nie jest.

Prostszy niż np. Joy Division albo wczesne the Cure? Mówię o strukturze samych dźwięków.

Struktura dzwiekow tzn. sekwencje akordow? Melodie? Bo i to, i to jest banalne.
The Cure i Joy Division to tez dobry przyklad na muzyke prosta, a dobra, ale powiedzialbym, ze tam sa juz troszke trudniejsze partie niz na Speaku, szczegolnie u Kjurow

W prostocie (nie mylić z prostactwem) tkwi siła. Zrobić coś bardzo dobrego a zarazem prostego jest o wiele trudniejsze niż stworzenie jakiś pretensjonalnych, pełnych przepychu art rockowych kompozycji. To właśnie takie barokowe, rozlazłe twory są 100 razy bardziej kiczowate niż dosadny minimalizm. Ale to już kwestia poczucia estetyki jak napisał +Strange69+.

Jeśli chodzi o S&S to jest to płyta prosta ale trochę za banalna i słodka. Taki jest już Vince Clarke...

Wszystko to racja...należy tylko zauważyć,że ONI wszyscy byli wtedy dość banalni i słodcy, nie tylko Vince...a w końcu zawdzięczamy mu to,ze sobie odszedł i zabrał tę słodycz ze sobą!!! Płyta jest dla mnie zawsze powrotem do klimatów "pieluchowo-durnych" ale słodkich jednakowoż... Sentymentalizm odpuszczając można sobie przypomnieć choćby pierwszą płytę U2... jaka dziwnie słodko - popierdująca, ale tak samo jak w przypadku S&S juz coś zaczęło w TYCH muzycznych pieluchach przeszkadzać... Zrodziła się świadomość i chęć siadania na kibelku. Stąd juz tylko kroczek do sikania na stojąco jak prawdziwi mężczyźni...
Biegnąc dalej tym porównaniem można już było zacząć wysikiwać wzorki na śniegu!!!
Się mi tak jakoś zebrało... idę do wc...

...bo tu tak jakoś za poważnie się zrobiło.

@ FM. Dlatego jej daję 9/10. Bo ma "to coś" te dość proste (ale właśnie w prostocie tkwi ich siła) melodie i można tu usłyszeć świetne dźwięki. Mam tu na myśli np: "New life". Dla mnie najbardziej dyskotekowa płyta DM i tez się to ceni.

Może komuś się spodoba co napisałem parę dni temu na temat Speak & Spell na blogu. Pozdrawiam
http://tutitt.wordpress.com/2010/03/12/ ... -poczatki/