Lilian to wspaniały utwór, Suffer Well czy Precious też są dobre, a jeśli jakieś utwory można gniotami nazwać to właśnie te ze Speaka and Spella. A album mimo upływu dni i lat ciągle pozostaje u mnie numerem 3 zaraz po SOFADzie i Violatorze.

Jest w tej świetnej płycie coś, co od samego początku mnie drażni i czego długi czas nie potrafiłem nazwać.
Teraz już wiem. To te bzyczące brzmienie. Przy dłuższym słuchaniu nieznośne. To dlatego nie dobiłem jeszcze do 1000 przesłuchań PTA.

Żeby do 1000...ja chyba nawet jeszcze do 200 nie dobiłem Ale piszę tutaj, bo innego tematu o PTA nie ma chyba...

Również nie dobiłem do 1000, ale jak na razie musze pochwalić John the revelator, za wspaniałe intro. A tak pozatym, to bardzo mi przypadło do gustu Suffer Well, Lillian, Nothing's Impossible oraz A pain..., reszta trzyma poziom ( nawet Precious ;p ), a płyta na tle całej twórczości dm wypada całkiem całkiem, może to nie jest SOFAD albo Violator, ale nadal podoba mi się ta płyta.

po trzech latach od wydania u mnie sie nie zmienilo, to jeden z najczesciej i najchetniej słuchanych przeze mnie albumow DM, zdecydowanie pierwsza czworka obok violatora, sofad'u i ultra

na początku był spory entuzjazm, ale po wielu przesłuchaniach stwierdzam że to jedyny album DM który po czasie stracił w moich oczach (a raczej uszach)
naprawdę dobre utwory, spore ożywienie po stonowanym i oszczędnym Exciterze, ale produkcja nie w moim guście, trochę chaosu i za dużo tego pain and suffering

niegdyś obstawiałem PTA jako najlepszy za czasów bez Alana, teraz wolę jednak Ultrę...

i modlę się żeby tym razem Ben Hillier wyprodukował nowy album inaczej

Najlepszy album DM! Dla mnie wciaz swiezy i mocny!

Oj, szczerze mówiąc, to PTA chyba nie przesłuchałem 1000 razy Tak na oko, to kilka razy Ale jest spoko

Devoted101 zgadzam się z Tobą z tym powyżej w 101%. Ta płyta tak naprawde jest bardzo nierówna,bo powstała z zamysłem "dla każdego coś miłego", czyli utwory i brzmienia DM zawarte z róźnych okresów . Niestety z duzym minusem jak dla Niej według mnie. Mimo energii jaka z niej płynie w porównaniu do Exciter ,jest to płyta pozbawiona ogólnego klimatu , który z kolei posiada Exciter (bardziej cenię) . Z zapowiedzi tej płyty wynikało, ze bedzie ostry zwrot w kierunku brzmień z lat 80-tych i przełomu 80/90-tych. I...chyba chłopaki sie tego "przestraszyli", bo na płycie znalazły się również w/w przepiekne kompozycje, które spokojnie mogłyby sie znaleźc na Ultra , bądź Exciter. Dlatego ta mieszanka "dla każdego..." nie do końca przekonała mnie. Dodatkowo utwory-single wsparte NIJAKIMI teledyskami - jakich wiele na Viva lub Mtv przeszły właściwie bez echa. Podsumowywując płyta bez wyrazu z kilkoma bardzo dobrymi utworami. Mimo niby zwrotu muzycznego do lat 80 i przełomu 80/90 nie znajdziemy tu utworu na miarę Black Celebration ,Music for the Masses czy Violator . Nawet aranżacje z PTA nie sięgają pięt w/w płyt. Co mnie martwi to fakt,że Ben Hiller bedzie producentem nastepcy PTA-ka.

Devoted101 zgadzam się z Tobą z tym powyżej w 101%. Ta płyta tak naprawde jest bardzo nierówna,bo powstała z zamysłem "dla każdego coś miłego", czyli utwory i brzmienia DM zawarte z róźnych okresów . Niestety z duzym minusem jak dla Niej według mnie. Mimo energii jaka z niej płynie w porównaniu do Exciter ,jest to płyta pozbawiona ogólnego klimatu , który z kolei posiada Exciter (bardziej cenię) . Z zapowiedzi tej płyty wynikało, ze bedzie ostry zwrot w kierunku brzmień z lat 80-tych i przełomu 80/90-tych. I...chyba chłopaki sie tego "przestraszyli", bo na płycie znalazły się również w/w przepiekne kompozycje, które spokojnie mogłyby sie znaleźc na Ultra , bądź Exciter. Dlatego ta mieszanka "dla każdego..." nie do końca przekonała mnie. Dodatkowo utwory-single wsparte NIJAKIMI teledyskami - jakich wiele na Viva lub Mtv przeszły właściwie bez echa. Podsumowywując płyta bez wyrazu z kilkoma bardzo dobrymi utworami. Mimo niby zwrotu muzycznego do lat 80 i przełomu 80/90 nie znajdziemy tu utworu na miarę Black Celebration ,Music for the Masses czy Violator . Nawet aranżacje z PTA nie sięgają pięt w/w płyt. Co mnie martwi to fakt,że Ben Hiller bedzie producentem nastepcy PTA-ka.

W ten weekend u mnie znów prawie w kółko (w polaczeniu z b-side'ami).

Z początku PTA bardzo mi się podobało, ale później (im więcej poznawałem starych rzeczy ) tym mniej. Ale dzisiaj w końcu przesłuchałem tą płytę od początku do końca w DTSie i bardzo dużo ona zyskuje przez lepszą jakość dźwięku od przesterowanego CD. Nie jest może w czołówce albumów DM, ale jeżdżenie po niej też jest dużą przesadą.

Mi się podoba ale słuchać jej 1000 razy? 101 i owszem heh

Podoba się, mimo że nie należy do moich ulubionych płyt

Bardzo dobra płyta właściwie bez słabych utworów, czego nie można powiedzieć o Exciter czy SOTU. Aczkolwiek do naprawdę świetnych numerów zaliczyłbym tylko Sinner In Me

W jednym z poprzednich postów ktoś napisał, że Suffer well, Lilian i Precious to gnioty. No jeśli to są gnioty, to chyba słuchać Excitera/SOTU już zupełnie nie warto

dalej mi sie podoba
jest rewelacyjnie . w stosunku do Sotu to jest to nokaut. Sotu nawet po latach nie bedzie lepsze

Jak dla mnie cały czas b.dobra płyta,trzyma poziom.

Obok Some Great Reward, mój ulubiony album Totalne rodzynki to JTR, The SInner in me oraz Suffer Well Reszta też trzyma linię, ale niezbyt przypadł mi do gustu utwór Damaged People Ogólnie rzecz biorąc, album nigdy się nie znudzi, tak jak SGR

Podtrzymuję wypowiedź dark star- bardzo dobra płyta, trzyma poziom, oj trzyma
Ostatnio słuchałam jej równo z Hourglass...
zatrzymałam się przy Darkest star i leciał już ten kawałek x razy, nie ma to jak replay, pełna zagadkowa zaduma nad wszechświatem...albo niech sobie wkółko leci I want it all, też nice

Ja i tak zrekapituluję raz jeszcze...
Muahaha!
Najlepszy, najulubieńszy album! Za pierwszym przesłuchaniem zmiażdżył, po tysiącu, czy nawet po dziesiątce tysięcy nic się zmieniło. ''Pain and suffering in various tempos'' to sztylet między oczy, cierń na serce, diamentowa obroża dla zmysłów, deszcz po suszy, krzepnąca krew.