taa ...odkurzacz na brudny dywan i suszarka na mokre włosy

ale PTA rzeczywiście świetna

\tysiąc razy nie słuchałam, aczkolwiek po przesycie \sotu\ od dwóch tygodni na przemian słucham \ultry\i PTA.
z PTA dla mnie od zawsze nie do pobicia jest MACRO, bardzo z rzadka tu wymieniane.

Hmmmm, to jedyna płyta DM, która mi się trochę znudziła.

Elektryzujacy, lekko surowy, momentami ,,księżycowy", bogaty emocjonalnie album na którym dużo się dzieje i który cały czas bardzo mi się podoba.
Brak tu co prawda jakiegoś szczególniejszego klimatu, ale kompozycje znacznie lepsze są od tych ma ,,Exciterze".

del.

Super płyta, a szczególne wrażenie na mnie robi Nothing's Imposible, tego chyba juz wysłuchałam z 1000 razy

PTA chyba nie jest moim faworytem (faworytą?) - ale po 1000 najbardziej zapamiętam Lilian. Chodzi za mną tak, że mogłaby być na SOFAD
tuti
http://tutitt.wordpress.com/

Całości nie słucham ale Suffer Well, Damaged People, I Want All, Nothing's Impossible mają moc, zwłaszcza gdy słucham tego w 5.1 i nieco głośniej

Z perspektywy czasu uważam, że to dobry, solidny album. Może bez tego pierwiastka geniuszu co na kilku wcześniejszych płytach - wiadomo, Ameryki nie odkrywa się codziennie - ale album mimo wszystko się broni. Wyrzuciłbym tylko tego smęta I Want It All - strrraszny wypełniacz.

R E W E L A C J A - to jeden z tych albumów które mi się nie nudzą ! ! !

ciekawe czy ktoś z forum przesłuchał ten album 1000 razy od dechy do dechy?płyta ma ok 52,5 minuty,oznaczałoby to ponad 36 dni słuchania przez 24 godziny


u mnie cały czas to samo,za dużo zgrzytow,trzasków, i przesterowane wokale,szkoda,bo mogła być to naprawde świetna płyta

1000 przesluchan to ja zrobilem w ciagu roku.
U mnie tez bez zmian: jaden z dwoch ulubionych albumow (zaraz po Violator).

Po pieciu latach od premiery pokochalem PTA-ka

Bynajmniej nie z powodu tysiecznego przesluchania, po prostu cos nagle zatrybilo. Jakis czas temu tak naprawde powrocilem do niej po 4 latach (nieliczac momentow uzywania w aucie jako zagluszacza ciszy), i wkoncu zauroczyla mnie tak jak powinna to zrobic w dniu premiery. Zastanawiam sie czy to kwestia tego, iz nareszcie "dojrzalem" do niej czy tez moje oczekiwania ktore w tamtym czasie wiazalem z tym albumem i pozniejsze rozczarowanie po 5 latach ze mnie zeszly i zostala tylko muzyka bez obciazenia i ze swierzym podejsciem. Rowniez najgorszy wtedy utwor ,The Darkest Star jest teraz najlepszy i najukochanszy.

Taki przewrot mialem tylko w 1991 roku kiedy przypadkowo zaposcilem znienawidzona piosenke, znienawidzonego zespolu i nagle totalny ZONK, wszystko stalo sie jasne i oczywiste tak jak w Matriksie. To byl Personal Jesus

Radziłbym Ci zaprzyjaźnić się ze słownikiem, bo sposób w jaki piszesz jest załamujący

Dzieki Misiek, musze sie bardziej starac i pisac poprawnie, a Ty mnie sledz I zwracaj uwage
Ps. Jak chcesz to ja Ci tez dam pare rad abys mial szanse przestac byc burakiem ?..chociaz nie, tu potrzeba profesjonalisty..pozdrawiam cieplo

Przepraszam za OT

Misiek... burak... też wymyślił

Do 1000 jeszcze nie doszedłem Ale PTA dalej nie przestaje mi się podobać.
1. Nie nudzi (No może trochę "Iwant it all")
2. Jest surowa i jak na DM dosyć ostra

Fantastycznie się jej słucha

Mnie się tak podoba, że razem z "Music for the masses" oraz "Ultra" tworzą trójkę ukochanych albumów

Po masie przesłuchań stwierdzam, że za dużo tam nowoczesnych brzmień, przesterowanej elektroniki i ogólnie za duży hałas w niektórych, zwłaszcza w początkowych piosenkach, im bliżej do końca tym ciekawsze dla mnie piosenki.

Jak dla mnie PTA ma najlepsza poczatek ze wszystki plyt, jest ciekawy i nie ma slabego elementu natomiast po 6 utworze juz tepo troche spadlo i wyszedl sredniak, Pain, John the revelator, Suffer well (wraz z swietnym teledyskiem) The Sinner in Me, Precious i Macro te utwory sa rewelacyjne, pozniej jeszcze swietny Lilian i fajny Damaged people ale reszta to odnosze wrazenie ze troche wepchali na sile
Reasumujac: Swietny start ale zabraklo sil na mecie
ocena: mocne 4