Wizualnie to ostatnie foto oraz sam fakt decyzji - mnie takową refleksją nastraja....
Z pewnością modnym zachowaniem – choć nader żenującym jest pokazywanie tatuażu, dzieła przy każdej możliwej okazji. Często osoby lubią się obnażać, okazując reszcie to coś! „szpanować” tym, co sobie zrobili – jak już są pod wpływem ulubionych używek lub nie – lewitując zapoconym półnago po okolicy, klejąc się i śliniąc do gawiedzi. Podobnie w pewnych kręgach widok łysego badass’a z tatuażami – które pomagąją osiągnąć stan “alfa” - by wyrywać laski w celu rychłego ich brzuchacenia.
„Motywacje …...
Określenie czynników motywujących ludzi do poddawania się zabiegom tatuowania jest niezbędne do zrozumienia tego fenomenu. Istnieje tylko niewielka ilość badań, prowadzonych w ramach różnych dyscyplin naukowych, które miały na celu określenie motywacyjnych aspektów tatuowania. Większość z nich miała
charakter eksploracyjny i tylko niektóre z nich zaproponowały więcej grup czynników motywacyjnych.
Motywy decydowania się na tatuaż można podzielić na trzy grupy.
1. Estetyczne „podoba mi się, jak wygląda”, „chciałbym mieć piękny wzór”
2. Indywidualne „chciałbym wyrazić siebie”, „chciałbym być wyjątkowy”
3. Społeczne „chciałbym pokazać przynależność do grupy”, „chciałbym być jak moi przyjaciele”
Z innych badań wynika, że motywy estetyczne i indywidualne są ogólnie częstsze niż motywy społeczne. Z kolei wytatuowane kobiety – w porównaniu z wytatuowanymi mężczyznami – częściej kierują się motywami estetycznymi.
Jeszcze inni badacze, wyróżnili aż dziesięć kategorii motywów decydowania się na tatuaż.
Pierwsza kategoria czynników motywacyjnych, nazwana „piękno, sztuka i moda”, obejmuje te motywacje, które są związane z nabywaniem tatuaży jako modnego dodatku czy dzieła sztuki. Pierwotnie powstają one z chęci upiększenia swojego wyglądu, zatem większość autorów uznała, że piękno, sztuką i modą należy połączyć w jedną kategorię.
Druga grupa czynników związana jest z „indywidualnością”. Motywacje te tworzą i podtrzymują tożsamość - Ja. Posiadanie kontroli nad własnym wyglądem odnosi się do procesu tworzenia się tożsamości i jest jedną z najważniejszych motywacji.
Trzecią grupą są „osobiste narracje”. Składają się na nią takie motywacje, jak osobiste katharsis, wyrażanie osobistych wartości i doświadczeń, jak również „obrzędy przejścia”. Atkinson (2002) wykazał, że kobiety, które były maltretowane, na nowo tworzą reprezentacje skrzywdzonych części swojego ciała. „Odzyskują” je poprzez świadome i bolesne procedury modyfikacji ciała i trwałe ich naznaczenie. „Odzyskanie” swojego ciała poprzez jego modyfikacje odgrywa istotną rolę w procesie rekonwalescencji tych kobiet. Dodatkowo uważa się, że w takim kontekście tatuowanie może mieć charakter samouzdrawiający.
Czwarta grupa obejmuje czynniki świadczące o „wytrzymałości fizycznej”. Odpowiadają one deklaracji o sprawdzeniu swojej wytrzymałości na ból i przezwyciężaniu własnych ograniczeń. Tatuowanie ciała z tych powodów może być przejawem autoagresywnych tendencji, ale również twardości, odwagi itp.
Piątą grupę tworzą czynniki świadczące o „przynależności grupowej i zaangażowaniu”. Ich przejawem jest naznaczanie swojego ciała jako wyraz chęci przynależenia do konkretnej społeczności lub otwartego okazywania przynależności do określonej subkultury. Tatuaże/Ornamenty mogą być także traktowane jako trwały znak zaangażowania w działaniu danej grupy. Jest to obecnie dość powszechne.
Szósta grupa czynników została określona jako „opór”. W tym ujęciu tatuaż jest protestem przeciwko rodzicom czy społeczeństwu. Permanentne modyfikacje ciała mogą być także prowokacyjne. Nie tylko ze względu na swój inwazyjny charakter, ale także dlatego, że w przeszłości były głównie kojarzone z ruchami subkultur lub tendencjami przestępczymi. W badaniu prowadzonym wśród studentów wykazano, iż protest w okresie adolescencji przeciwko swoim rodzicom jest jednym z głównych powodów zrobienia sobie tatuażu.
Siódma grupa odnosi się do motywacji związanych z „duchowością i kulturową tradycją”. Tatuaż podkreśla osobisty charakter przynależności do konkretnych kultur i ich wymiar duchowy.
Ósma kategoria to „uzależnienie”. Tatuowanie ma niewątpliwie charakter uzależniający, co prawdopodobnie wynika z uwalnianych endomorfin. Są one związane z bolesną penetracją ciała, ale również znieczulają i wyzwalają pozytywne emocje. Ten efekt może odnosić się do zgłaszanego niekiedy „pożądania bólu” zaś uważa, że istotne jest także uzależnienie psychiczne. Dla grupy „kolekcjonerów tatuaży” niezbędne jest ciągłe upamiętnianie swoich wspomnień, doświadczeń czy wyznawanych wartości.
Dziewiątą grupę motywów stanowi „motywacja seksualna”. Te motywy mają na celu uwypuklenie swojej seksualności lub podkreślenia preferencji płciowej.
Dziesiąta grupa motywów obejmuje sytuacje, w których osoba decyduje się na modyfikacje ciała „bez konkretnego powodu”. Niektóre osoby badane twierdzą, że decyzja o wytatuowaniu się została podjętą pod wpływem impulsu i nie była poprzedzona dłuższym namysłem . Odnotowano także przypadki, że osoba była pod wpływem alkoholu lub narkotyków podczas tatuowania, tym samym nie miała albo nie pamięta powodu poddania się takiej modyfikacji.
Pomimo rozbieżności w klasyfikowaniu motywów tatuowania, niezależnie od tego, czy autorzy wyróżniają dziesięć, czy – w uproszczonej formie – trzy kategorie, najczęściej wymienianymi w literaturze motywami są: ekspresja własnej indywidualności, wartości estetyczne i przynależność grupowa…”